فلسفه سبزه عید نوروز
فلسفه سبزه عید نوروز
کاشتن سبزه حتی در قدیم الایام مرسوم بوده است به طوری که در ایران باستان ۲۵ روز پیش از نوروز در میدان های شهر ۱۲ ستون از خشت می ساختند و بر ستونی گندم برستونی دیگری جو و به ترتیب برنج باقلا کاجیله ( گیاهی است از تیره ی مرکبان که ساقه آن به ۵۰ سانـتی متر است ) ارزن ذرت لوبـیا نخود کنجد عدس و ماش می کاشتـند و در ششمین روز فروردین با سرود و ترنم و شادی این سبزه ها را می کندند و برای فرخندگی به هر سو می پراکندند.
ابوریحان نقـل می کند که
این رسم در ایرانیان پایدار ماند که روز نوروز در کنار خانه هفت صنف از غلات در هفت اسطوانه بکارند و از رویـیدن این غلات، به خوبی و بدی زراعت و حاصل سالیانه حدس بزنند
امروز در همهً خانه ها رسم است که ده روز یا دو هفته پیش از نوروز در ظرف های کوچک و بزرگ، کاسه، بشقاب، پشت کوزه و … دانه هایی چون گندم، عدس، ماش و … می کارند. موقع سال تحویل و روی سفره “هفت سین ” بایستی سبزه بگذارند.این سبزه ها را در خانواده ها تا روز سیزده نگه داشته، و در این روز زمانی که برای ” سیزده بدر ” از خانه بـیرون می روند، در آب روان می اندازند.
سبزه در سفره هفت سین نماد ” برای جوانه زنی نو شدن.همچنین در روایات است که در دوران کهن. شاهان ایرانی انواع غله را خیس می کردند. و هرکدام که بهتر جوانه می زد و شاداب تر به نظر می رسید. محصول آن سال زمین ها بود “
گردآوری : پورتال سرزده
